We hadden vroeger thuis een abonnement op de leesmap. Iedere week werden er 14 tijdschriften geleverd in een kartonnen omslag. Voor de map met de allernieuwste edities betaalde je een godsvermogen. Was je blij met tijdschriften van 4 weken oud, dan betaalde je al een stuk minder.

Te oud voor een wachtkamer

Wij hadden de “hou-map”, tijdschriften van 8 weken oud, die na ons niet meer naar de volgende gingen, zelfs te oud waren om bij de tandarts in de wachtkamer terecht te komen. Omdat niemand ze na ons nog wilde hebben, mochten wij ze houden.

De lucht van bijna versleten papier

Onze tijdschriften waren, op het moment dat wij ze kregen, zo oud dat de actualiteitswaarde lager was dan de oudpapierprijs. Wij lazen pas over de huwelijksproblemen van BN’ers, als ze allang gescheiden waren, of over voortvluchtige criminelen, als ze allang weer vastzaten. De tijdschriften die wij kregen waren al zo vaak gelezen, dat de puzzels waren ingevuld, alle foto’s waren voorzien van brillen en snorren en de uitklap-poster, in het midden van de Playboy er altijd uit was. De lucht van het bijna versleten papier zal altijd een jeugdherinnering blijven. 

Geen tijd om een boek te lezen

Maar ik las wel. Ondanks dat ik door mijn vroege TV-verslaving geen tijd had om een boek te lezen voor school, kon ik uren verdwijnen in de map. Beginnen bij de Donald Duck en dan via Panorama en de Aktueel eindigen bij Jan, Jans en de andere kinderen in de Libelle. Terwijl Nederlandse les op school een drama was, droomde ik ervan om óók voor een tijdschrift te schrijven. 

Vinkje op de bucketlist

Toen Frank van het Straatnieuws een jaar geleden belde of ik columns wilde schrijven voor Straatnieuws, hoefde ik daar dan ook niet lang over na te denken. Ik had twintig jaar geleden al eens een aantal columns geschreven voor een industrieel vaktijdschrift, maar nu kreeg ik de kans om eindelijk dat vinkje op de Bucketlist te kunnen zetten; schrijven voor een ècht tijdschrift. Iedere derde week een nieuwe column, hoe gaaf is dat.

Papier is prachtig spul

Mijn jeugddroom was werkelijkheid geworden. Mijn columns gedrukt op papier, eerst gelezen en daarna opengevouwen eindigend op de bodem van de kattenbak of onder het zaagsel in de hamsterkooi. Misschien is er een hoedje van gemaakt of is er een vliegtuigje van gevouwen, dat zes hoog uit het raam is gegooid.  Wie weet hoeveel barbeques en vuurkorven door mijn columns een stuk makkelijker ontvlamden. Papier is prachtig spul, en geduldig. 

Vertrouwd beeld in Utrecht

Toen ik verleden week het nieuws kreeg, dat de gedrukte versie van het Straatnieuws niet meer uit zou komen, was ik in eerste instantie behoorlijk van slag. Jammer dat een fenomeen dat zoveel jaren een vertrouwd beeld was in Utrecht, het van de tijdgeest heeft verloren. Straatnieuws heeft ervoor gezorgd, dat er een vergeten groep aan de rand van onze samenleving een gezicht kreeg en ik ben bang dat deze groep de komende jaren alleen maar zal groeien.

Straatnieuws online

Daarom is het fantastisch dat het Straatnieuws online doorgaat.  Niet meer iedere drie weken een krant, maar iedere dag, nieuws, verhalen, filmpjes, achtergronden en columns. Gelukkig ook Columns. Ik was al bang dat ik met een lange regenjas in het park zou eindigen. 

Nieuwe koers

Op Straatnieuws.nl vind je alle informatie over de nieuwe koers. Oja, mocht je ook in de nieuwe situatie een vliegtuigje van mijn column willen vouwen, dan zul je hem eerst moeten uitprinten. Nu alleen nog zorgen dat de online krant toch naar oud papier gaat ruiken.

Jan van Piekeren

Geef een antwoord