Net als veel van mijn muzikale collega’s heb ik altijd bijbaantjes gehad naast mijn werk als uitvoerend artiest. Zeker na de kaalslag in de cultuursector, die al tien jaar aan de gang is, is het lastig om helemaal van de muziek te leven. Ook voor C. werkte ik al anderhalve dag bij een baas voor de vaste lasten, waardoor ik de rest van de week alle vrijheid heb om achter mijn droom aan te hollen. Liever anderhalve dag hoer voor de huur, dan financieel altijd op het randje wandelen, wetend dat iedere tegenvaller er één te veel is.
inspirerende omgeving
Mijn huur betaal ik al jarenlang van mijn werk in de andere cultuur waar ik al 40 jaar van hou: “De coffeeshop.” Natuurlijk, het is geen geheim dat het jointje al heel lang een goede trouwe vriendin van me is, dus de personeelskorting wordt zeer gewaardeerd. De belangrijkste reden dat ik in de shop werk is voor mij de inspirerende omgeving. Het is mijn buurthuis, stamkroeg, huiskamer en moskee. Zoals Robert Long in een lied bezingt: “Tien uur, ik moet de stad in, waar er meer zijn zoals ik.” Het bijzondere in mijn coffeeshop is dat iedereen “zoals ik” uit andere windrichtingen komt.
niet alleen de politiek de schuld geven
Ik heb me de afgelopen jaren doodgeërgerd aan iedereen die hardop durfde te roepen dat de multiculturele samenleving is mislukt. Wat dit betreft is het jammer dat de coffeeshopcultuur bijna een halve eeuw alleen de strafpunten heeft moeten pareren en nooit de bonuspunten heeft gehad voor zijn maatschappelijke functie. Daar kun je trouwens niet alleen de politiek de schuld van geven. De branche heeft er weinig aan gedaan om de Nederlandse samenleving te wijzen op de verbroedering die in de shops is ontstaan.
Redemption song zingt iedereen mee
Op de psalmen van Bob Marley heb ik decennia lang met de hele wereld de vredespijp gerookt. Niet zoeken naar de zeven verschillen, maar onder het genot van een jointje en een bakkie praten over de duizend overeenkomsten. We kennen elkaar niet van de vooroordelen, maar van echte gesprekken, samen schaken of domino spelen. We hebben allemaal een neef met kanker, een moeder die we vreselijk missen of gezeik op ons werk. We maken ons allemaal zorgen over de toekomst van de aarde en onze kinderen. “Redemption song” zingt iedereen mee, ongeacht kleur of afkomst. We hopen allemaal op verlossing, op een zorgeloos leven.
Wij worden ook gediscrimineerd
Volgens mij heeft de gemiddelde blower meer empathie voor minderheden omdat we zelf ook een minderheid zijn. Wij worden ook gediscrimineerd. Wij voelen ook dat er wordt neergekeken op het gebruik van cannabis. Alle zwarten zijn lui, alle homo’s lief en alle blowers hebben een IQ van 70 en zijn kansloos. Als je op je CV vermeldt dat je cannabis gebruikt, maakt je postcode of je achternaam echt niets meer uit.
Blowing Lives Matter
Als we nou eens de Black Lives Matter aangrijpen om als blower ook eindelijk uit de kast te komen en iedereen uit te nodigen om met eigen ogen te zien dat in de coffeeshop multiculti Nederland allang de norm is. Als we er gewoon “Blowing Lives Matter” van maken, dekt dat de hele lading. Dan doen we niet één kleur tekort.
Rechtser wordend Nederland
We zullen er nooit een lintje voor krijgen, maar ik ben er trots op dat toen steeds rechtser wordend Nederland klaar was met thee drinken en met elkaar praten, wij daar nooit mee zijn gestopt.
Jan van Piekeren