De wasmachine draait tevreden zijn rondjes, de tassen liggen weer onderin de kast, we zijn weer thuis. 10 dagen geleden zijn we juichend de bebouwde kom van Utrecht uitgereden. Ik kan me niet herinneren dat ik zo blij ben geweest om er even niet te zijn.

Blij zijn dat de schoorsteen rookt

Even weg uit de sleur van het afgelopen half jaar. Een half jaar waar het iedere dag weer zondag was. Een half jaar van een lege agenda en het dagelijks tellen van mijn zegeningen. Niet bitter worden omdat ik niet kon doen wat me al jaren heel gelukkig maakt, maar iedere dag blij en dankbaar zijn, dat de schoorsteen nog rookt en dat ik gezond ben. Gelukkig kon ik via mijn columns voor het straatnieuws nog een stukje van mijn exhibitionistische kant kwijt, waardoor een bezoek aan de psycholoog tot de tweede golf kan wachten.

Airbnb

Normaal gaan we kamperen. Lekker dicht bij de grond, het gras tussen je tenen, op een campinggasje water koken voor de Nescafé en vooral buiten zijn. Regen op een tentdoek en een goed boek, dat is pas vakantie. Door C. leek het ons beter om deze keer niet te gaan kamperen, maar om via Airbnb wat te huren.

Geen Rutte en de Jong

We wilden wel naar het buitenland, even Nederland uitrijden, even tien dagen er niet zijn. Geen Nederlands nieuws. Geen Rutte of De Jong. Offline. Door C. zijn we niet naar het zuiden gereden maar veilig naar het oosten. Het buitenland werd dit jaar Duitsland.

De vorige koude oorlog

We hadden ook twee nachten een etage geboekt in Blomberg, het stadje waar ik mijn eerste twaalf jaar heb gewoond. Mijn vader was militair bij de luchtmacht en was tijdens de vorige koude oorlog in Duitsland gestationeerd. Net als 500 andere gezinnen woonden we in een wijk net buiten het middeleeuwse Duitse stadje.

Ik weet nog aardig de weg

Ik was er 15 jaar geleden voor het laatst en toen ben ik er op doorreis even vluchtig doorheen gereden. Deze keer hebben we ruim 10 kilometer door mijn jeugdherinneringen rondgewandeld. Het is bizar hoe je eerste jaren in je hersenen gebrand zitten. Hoe belangrijk deze plek is geweest voor de rest van mijn leven. Al hoewel er veel huizen en straten zijn bijgekomen, weet ik nog aardig de weg en als ik met onze huisbaas praat kennen we allebei badmeester Stinski nog van 50 jaar geleden.

De schuddende wereld

Ondanks dat ik even geen zin had in C., Trump, en de rest van de schuddende wereld, kon ik het toch niet laten om, één keer, aan het eind van de avond de TV aan te zetten, omdat ik wel heel graag wilde weten hoe het in Belarus ging.

Mundmaskenpflicht

Het leek alsof ik naar het Nederlandse nieuws zat te kijken. Wit Rusland moest wachten, item 1, 2, en 3 gingen over C.. Te weinig testen, meer besmettingen, de jongeren, de economie, de solidariteit, de verkiezingen, der Viruswahnsinn, scholen, Mundmaskenpflicht, armoede. Na twee dagen te hebben rondgewandeld door hoe het ooit was, was ik in één tel terug naar hoe het is en voorlopig zal zijn.

Jeugdherinneringen

We zijn weer veilig thuis. De mondmaskertjes zitten in de was en ik probeer mezelf te overtuigen dat ik klaar ben voor de volgende ronde. Terug in de stand van het tellen van de zegeningen en de knopen. Als ik heel eerlijk ben, had ik zonder C. naar vrienden in Frankrijk gereden en waren er een hoop jeugdherinneringen in de doos der vergetelheid blijven zitten.

Volgende koude oorlog

We zullen zien hoeveel zondagen er in het komende half jaar zitten en wie de volgende koude oorlog gaat winnen.

Ik heb m’n psycholoog alvast gebeld.

Jan van Piekeren

straatnieuws.nl

Geef een antwoord