Andre van Duin zong 40 jaar geleden al dat alles er anders uitziet als de zon schijn en daar is geen woord van gelogen. Over een paar weken hebben we alweer de langste dag te pakken en dit is de eerste column die ik, uitgedorst in korte broek en T-shirt, schrijf op mijn favoriete plekje in de tuin.
April doet wat hij wil
Ik moet behoorlijk in mijn ogen knijpen omdat de zon in mijn laptopscherm reflecteert maar dat kan me geen zak schelen. Eindelijk naar buiten, vitamine-D in overvloed en een beetje kleur op mijn gezicht, waardoor ik me meteen een stuk gezonder voel. Dat april doet wat hij wil wist ik maar dat mei ook een soort oktober kan zijn, was ik echt vergeten.
Malieveld omploegen
De bijvangst van een zeiknatte meimaand is wel dat het grondwater weer helemaal op peil is, waardoor we een rijke oogst mogen verwachten dit jaar. Dus de kans dat de akkerbouwers het malieveld omploegen dit najaar is klein.
tegen een camera lullen
Eigenlijk had ik deze column willen beginnen met een over de top eerste zin over de versoepelingen, over het einde van de lockdown, dat we bij iedere miljoen vaccinaties weer een stukje vrijheid terug krijgen. Dat we eindelijk weer mogen optreden en weer samen met het publiek een mooie herinnering kunnen maken, in plaats van in een doodstille omgeving tegen een camera te lullen en te zingen. De eerste boekingen zijn al binnen en je voelt aan alles, dat de wereld beetje voor beetje opengaat.
taart bij de HEMA
Ik ben vanmorgen eerst naar de sportschool geweest, kan gewoon weer. De terrassen zitten weer de hele dag op maximale bezetting en er mag zelfs weer in een restaurant zitten om je maaltijd te nuttigen. Ik heb mijn eerst vaccinatie al gehad en de afspraak voor de tweede is gemaakt.
We kunnen weer midden in de nacht door de stad fietsen zonder als landverrader te worden bekeurd en we kunnen weer genoeg mensen op onze verjaardag uitnodigen zodat het loont om een taart bij de Hema te scoren.
gevoel van weemoed
Als de cijfers blijven dalen en we prikken alles wat los en vast zit dan is, volgens de laatste berichten van onze Hugo éé september het voorlopige einde van de pandemie.
Ongelofelijk toch, al deze prachtige bijna surrealistische vooruitzichten en toch begin ik mijn column over “het weer”. Ik kan er niks aan doen maar in plaats van euforisch en juichend rondjes door de tuin te lopen omdat mijn leven weer in beweging kan komen, overheerst een gevoel van weemoed. Want ja, wat als de pandemie over is? Bij de gedachten aan terug naar het oude normaal wordt ik bijna fysiek onpasselijk. Terug naar de ratrace, verder met het “oude normaal” in het torentje in Den Haag om het “nieuwe normaal” te omarmen.
drie jaar paprika’s geplukt
Dat het moeilijk wordt om de menselijke maat, zoals beloofd, vanaf nu in het oog te houden is nu al weer te zien. Terwijl iedereen wordt verzocht om nog een tijdje, zoveel mogelijk, thuis te werken, worden de speciale Corona opvangadressen voor “niet-rechthebbende” daklozen alweer gesloten. Niet rechthebbenden zijn mensen van buiten Europa of mensen uit de Europese Unie die niet kunnen aantonen dat ze hier minimaal drie jaar hebben gewerkt.
Hoe menselijk wil je het hebben. De grootste groep daklozen die geen recht hebben op onderdak komen uit de Oostbloklanden. Het zijn geen gelukszoekers met een accordeon die hier naar toe zijn gekomen om te bedelen. De meesten hebben korter dan drie jaar onze paprika’s geplukt, hebben korter dan drie jaar met twaalf man in een stacaravan gewoond, zijn door de Corona werkloos geworden en moesten ook de caravan verlaten.
over het weer lullen
Nee, je hoeft niet bang voor ze zijn als je ze op straat tegenkomt. Voor dat ze de straat weer worden opgeschopt wordt iedereen gevaccineerd, je zou toch niet willen dat je dakloze bevolking een nieuwe haard van besmetting wordt. Tot zo ver de menselijkheid.
Nee, voorlopig lijkt het me het beste om alleen maar over het weer te lullen. Ook als we onze toestand geen pandemie meer mogen noemen zijn we er nog lang niet en mogen we net als de “niet-rechthebbende” daklozen uitkijken dat we straks niet verder van huis zijn dan ooit.
Jan van Piekeren