We hebben het eerste jaar C. erop zitten. Ik moet zeggen dat een jaartje pandemie net zo om vliegt als een “normaal” jaar. Als ik voor mezelf een tussenbalansje opmaak van het afgelopen jaar, dan moet ik eerlijk toegeven, dat het niet meevalt om tot een positief resultaat te komen. Ondanks een goed gevulde ijskast en overleven zonder de TOZO kan ik al een jaar niet doen waar mijn hele beloningssysteem op draait. Optreden voor en met publiek.
het toverwoord naar de vrijheid
Ja, ja, ik weet het; het gaat lekker met de vaccinaties en we gaan weer naar buiten waar meer kan. Nog even en we kunnen weer spelen voor iedereen die bij de voordeur het “bewijs van niet-besmettelijkheid” kan laten zien. Ik ben benieuwd wie in het Catshuis dat poëtische woord heeft verzonnen. Ik denk Hugo de Jong, het klinkt een beetje als een woord uit het oude testament. Volgens mij maakt niet-besmettelijkheid nu al kans om het woord van het jaar te worden. Het toverwoord naar de vrijheid. Wat de extra kosten zullen zijn om je niet-besmettelijkheid aan te tonen is nog een raadsel.
oogcontact vermijden
Het wordt wel de hoogste tijd dat we elkaar weer tegen kunnen komen en om in levende lijve samen weer iets te beleven. We maken allemaal zo veel online uren dat we “echte” mensenvrees beginnen te krijgen. Als ik mijn dagelijkse wandelingetje maak, merk ik dat er steeds meer mensen oogcontact vermijden, mensenschuw worden, alsof ze net uit een Oostenrijkse kelder zijn gevlucht. Ze zijn gewoon verleerd hoe leuk het is om even oogcontact te hebben met een onbekend medemens en hem of haar even gedag te zeggen. Gezien worden door een ander bevestigt dat je er nog bent en dat is vooral in deze tijd geen overbodige luxe.
Zoooommm
We hebben het afgelopen jaar zoveel thuis en online in onze eigen bubbel gezeten en alleen via zoom onze eigen stem hardop gehoord.
In je eentje, met de laptop op de logeerkamer kantoortje spelen. Tijdens de vrijdagmiddagborrel voor je beeldscherm, in je eentje, stiekem drie flessen wijn wegtikken en je eigen bittergarnituur frituren. Het is natuurlijk prachtig dat het kan, maar heeft natuurlijk helemaal niets te maken met de vrijdagmiddagborrel op kantoor.
Online iets beleven is helemaal geen ‘beleven’ maar hooguit registreren.
vrijdagmiddagborrel
Om werkelijk echt iets te ervaren moeten al je zintuigen meedoen en niet zoals online, alleen je ogen en je oren. Terwijl de vrijdagmiddagborrel op de zaak een gezamenlijke belevenis is, waar àl je zintuigen aan meedoen, is de VriMiBo online een verzameling lonely suckers die bij elkaar proberen te kijken wat voor meubels er in huis staan.
oorverdovende stilte
Ik heb het zelf ook gemerkt. Een optreden streamen heeft niets te maken met een optreden voor publiek. Je moet het doen zonder de interactie, zonder het meezingen, het lachen; in een oorverdovende stilte zing en lul je tegen een camera alsof het een volle zaal is. Zalig om met de jongens weer muziek te maken maar het publiek erbij denken blijft een opgave.
Ondanks alle beperkingen is het toch heerlijk om al streamend weer even een adrenalineshot te krijgen en ook zonder publiek te beleven dat ik er nog ben. Zolang je jezelf wat aandoet, weet je dat je leeft.
deze zomer gaan we elkaar weer tegen komen
Nog even geduld. Over het tweede jaar C. ben ik een stuk positiever.
Gewoon flink door vaccineren zodat de niet-besmettelijkheid voor de zomer zegeviert. Deze zomer kunnen we elkaar weer tegenkomen. Hoe gaaf is dat.
Ik beloof je dat ik je aan zal kijken en je zal groeten.
Jan van Piekeren