Wat ben ik toch een vreselijke sukkel. Ik leer het nooit. Ik weet ook niet waarom ik “ja” heb gezegd toen me werd gevraagd of ik de shop wilde aankleden op z’n Kerstbest. Thuis zijn we altijd binnen tien minuten klaar. Een snoer met lampjes in de vetplant en een Kerstster voor het raam en klaar is Jan.
Lokale ondernemer supporten
Op de zaak is dat een ander geval. Er moest een grote kerstboom komen en circa 40 meter groen voor het plafond, 50 meter lichtjes, ballen, slingers en nepkadootjes om de boel te versieren. Zeker door C. wilde ik niet alles online bestellen, maar juist een lokale ondernemer supporten. Vol goede moed reed ik naar het tuincentrum waar ik al van verre kon zien dat de kerstshow in volle gang was. De parkeerplaats was propvol en nadat ik, compleet met mondmasker en beslagen bril, eindelijk in het bezit was van een ontsmette winkelwagen, kon het avontuur beginnen.
daar dacht de eigenaar van het tuincentrum heel anders over
Ik verwachtte dat ik rechtstreeks naar de kerstspullen kon lopen om “even” alles in te laden, wat ik nodig had. Daar dacht de eigenaar van het tuincentrum helaas heel anders over. De kerstversiering stond in plukken verspreid door het hele gebouw. Net als bij IKEA had ik beter wandelschoenen aan kunnen doen om de verplichte doolhof helemaal uit te lopen. Na 10 minuten, in de file, heen en weer door de winkel te slingeren, was ik ieder gevoel voor richting kwijt. Ik vond een mooi formaat kerstboom maar kon nergens de verlichting vinden.
gevaar voor eigen leven
Toen ik de aardige medewerkster, met het naambordje waar Iris op stond, vroeg of zij wist waar ik de verlichting kon vinden, maakte ze me duidelijk dat ik de afdeling had gemist. Als een spookrijder moest ik 150 meter tegen de file van karren in om, met gevaar voor eigen leven, het LED-paradijs te bereiken.
200 meter stroomafwaarts
Ik had geluk. Op de terugweg van “het licht” naar mijn kar met boom liep ik langs de Chinese dennenboomslingers. Helaas lag er nog maar twintig meter terwijl ik toch echt 40 meter nodig had. Na een kwartier over de slingerpaden te hebben gedoold, vond ik Iris op de afdeling dierenvoeders. Ze zou in het magazijn de overige twintig meter groen halen en we spraken af dat we elkaar zouden ontmoeten bij de kerstballen, ongeveer 200 meter stroom afwaarts.
drie maten gouden ballen
Nadat ik de kar vol had geladen met drie maten gouden ballen, zag ik in de verte Iris aankomen met een arm vol Kerstgroen. Het ging de goede kant op. Mijn kar was al zo vol dat ik niet meer over de berg Kerstmeuk heen kon kijken. Ik checkte mijn lijstje en zag dat ik alles had.
verhongeren
Ik schrok me rot toen ik langs een klok kwam, die me duidelijk maakte, dat ik al bijna anderhalf uur door deze mislukte attractie banjerde. Op weg naar de kassa kwam ik langs de koffiecorner. Alle tafeltjes waren bezet met mensen, die blij waren dat ze niet zouden verhongeren voor de kassa zou worden bereikt.
de haakjes voor de ballen
Het zicht op de kassa gaf een golf aan ontspanning. Het einde was in zicht. Ik legde de eerste lading op de lopende band en zag tot mijn grote schrik dat ik één klein dingetje was vergeten, de haakjes voor de kerstballen.
nog een rondje voor die kuthaakjes
De juffrouw bij de kassa vertelde me waar ik de haakjes kon vinden. De snelste weg naar de haakjes was via de ingang. Ze lagen bij de kerstballen. Ik vroeg haar of ik mijn overvolle kar even mocht parkeren, zodat ik, puur op karakter, nog een rondje van het huis kon doen voor die kuthaakjes.
piepende banden
Om bij de ingang te komen moest ik eerst de winkel uit. Toen ik buiten stond, heb ik nog één keer omgekeken een ben zo hard als ik kon naar mijn auto gerend, ingestapt en met piepende banden weggereden.
Ik heb me ziek gemeld en dat blijf ik tot de kerstversiering hangt.
Jullie ook Ho Ho Ho.
Jan van Piekeren