Fuck, drie uurtjes geslapen, toen de wekker om 05.00 uur ging voelde ik me aardig fit, maar nu ik mijn tweede bakkie koffie erin gooi, beginnen mijn ogen te prikken, omdat ze weigeren om open te blijven.
midweekje Amsterdam
Door het keukenraam zie ik dat de rest van de wereld nog slaapt, zelfs de katten houden het voor vannacht gezien. Ik check nog een keer of ik alles heb, het wordt een heel lange dag, maar dat geeft niet, niets doen is geen optie meer. Ik stop toch nog mijn tandenborstel, een schone onderbroek en een joggingbroek in mijn rugzak, als we worden gearresteerd kan het zomaar een midweekje Amsterdam worden.
Ik ontbijt normaal nooit, maar deze ochtend begin ik met een uitsmijter oude kaas, ik weet dat het straks een tijdje lastig wordt om te eten, en met een volle maag ben ik minder snel opgefokt. Er bekruipt me een ouderwets schoolreisjesgevoel, opgewonden, niet wetende wat er gaat komen, maar dat het een onvergetelijke dag wordt is zeker.
onkosten worden betaald door Bison
Zo moet een commando zich voelen die op het teken wacht om uit het vliegtuig te springen boven vijandelijk gebied. Zijn wapen in de aanslag en maar hopen dat de adrenaline het wint van de angst. Er is geen weg meer terug. Niet voor niets is er maanden getraind en zijn alle denkbare scenario’s uitgewerkt om het doel te bereiken. Gewapend met een gezinsverpakking secondelijm en mijn kakelverse museumjaarkaart stap ik op mijn fiets en rijd richting centraal station Utrecht. De treinkaartjes en overige onkosten worden allemaal betaald door Bison, die de verkoop door het dak ziet gaan door onze acties.
geen aandacht vestigen
Ik probeer zo anoniem mogelijk perron 7 te bereiken, waar ik de rest van het team zou ontmoeten. Kut, niemand. Het zal toch niet dat ik me vergist heb in de dag. Dan krijg ik een appje dat we elkaar zien op centraal station Amsterdam. Gelukkig, terug naar het plan. Ik stap in de intercity naar Den Helder, pak een oude krant uit het bagagerek tegenover mij en probeer te lezen om rustig te blijven en geen aandacht op me te vestigen.
onverschilligheid is levensgevaarlijk
Vandaag gooien we het over een andere boeg, twee maanden gevangenisstraf waarvan 1 maand echt brommen staat niet zo goed op mijn CV, dus we laten de schilderkunst even links liggen en gaan voor andere cultuur. Het was moeilijk om de geschikte locatie te kiezen. Het moest een plek zijn die niet alleen tot ieders verbeelding spreekt maar ook duidelijk aantoont, dat als we niets doen er verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren, dat onverschilligheid levensgevaarlijk is.
De plastiksoep van de Action of de Fata Morgana in de Efteling zijn leuk, maar vandaag gaan we voor: Het Anne Frankhuis. We zullen zien hoe lang de lijm houdt op de kast van het Achterhuis. Volgens de door Bison bijgeleverde beschrijving is huid op hout ideaal.
Bison heeft geen woord te veel gezegd
We rijden Amsterdam Centraal binnen, en als de trein stopt, zie ik mijn medestrijders op het perron staan. Ze zien me en zwaaien. Als ik wil opstaan merk ik tot mijn schrik dat dat niet gaat. De secondelijm in mijn achterzak was misschien niet zo handig. Ik zit muurvast, net als mijn telefoon die in mijn andere achterzak zat. Bison heeft geen woord te veel gezegd: topspul. De deuren sluiten zich weer en de trein komt weer in beweging. De verbaasde blikken van mijn medestrijders, als ik nog een laatste keer zwaai, zal ik niet snel vergeten.
Actie voeren is ook een vak
Gelukkig geloofde de conducteur mijn verhaal over de tube lijm, die mijn kleindochter stiekem in mijn achterzak had gestopt. En nadat ik had laten zien dat ik geen blikken tomatensoep bij me had, bevrijdde hij me uit mijn broek, waar ik in Den Helder afscheid van moest nemen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een oude joggingbroek.
Eén ding is duidelijk, mijn volgende actie doe ik op de fiets. Ik koop mijn secondelijm bij de Action en plak me daar ook meteen mee vast aan kassa 1. Lekker overzichtelijk.
Actievoeren is ook een vak, waar iedere ervaring telt.
Jan van Piekeren